De globetrotters vliegend om de wereld.
Auckland, 8 september 2000Allereerst bedankt voor de vele leuke reacties die wij van jullie ontvangen hebben. Wij vinden het echt ontzettend leuk om op deze manier van het wel en wee en Hollanda op de hoogte te worden gehouden. Inclusief eigen visies op de politieke situatie en soap berichten.
We zitten momenteel met diverse gebreken dit mailtje te schrijven. Om maar iets te noemen: reizigersdiaree, botten die niet meer willen, beknelde knieen, schouder blessures en zware oververmoeidheid.
Enfin, vanochtend zijn we aangekomen in Nieuw Zeeland. Gisteren hadden we een dag te besteden in Kuala Lumpur (Maleisie). Jammer toch weer, accepteerde de geldmachine onze pinpassen niet. Hier krijgen we echt een trauma van! Lang leve de creditcard. Hiermee een tour geboekt inclusief lunch. Let wel: de tour duurde 7 uur in een busje door de stad. Temperatuur: 35 graden, pffffffffff dat was afzien na slechts 2 uurtjes slaap. De tour ging o.a. langs het paleis van de koning, die op hetzelfde moment met gierende sirenes passeerde, een suffe batikfabriek enz. Als toetje apen voeren in een grot die te bereiken was met 287 treden. (we herhalen even: het was 35 graden). Enfin die ...... apen niet gezien. Voor niets nootjes gekocht, want !!!!! het was te WARM voor de apen !!! Blijven ze hoog in de bomen zitten!!!
's Avond weer op tijd terug voor de vlucht en vanochtend na een voorspoedige vlucht veilig geland. Helaas weer slechts 2 uur geslapen + alle mankementen zoals hierboven beschreven. Maar treuren jullie niet om ons: de stemming zit er nog goed in. Malesian Airlines was zelfs zo attent om ons een grote chocolade taart te serveren vanwege de huwelijksreis.
We verblijven in een hostel waar we buiten kamperen. Er schijnt redelijk wat werk te verkrijgen zijn. Eerst dit weekend bijkomen en vanaf maandag gaan we serieus iets zoeken.
Energie van een dolfijn
Auckland, 3 januari 2001
We zijn het nieuwe jaar direct enthousiast begonnen. Op maandag zijn we naar de pinguins gaan kijken in een soort Sea World. Dat was erg dolletjes. Daarna een wandeling gemaakt naar het strand. Om even ons kleurtje bij te werken.
Dinsdag zijn we om 4:30 uur opgestaan om met een dolfijnen tour mee te kunnen. De boot vertrok om 6 uur uit de haven. Na de nodige dolfijnen te hebben gezien zijn, stonden we weer om 11:00 uur aan wal. Even een stevige lunch gegeten en op naar het volgende avontuur. Met de veerboot naar Devonport: het Scheveningen van Auckland. Daar zijn we naar het strand geweest (om nog meer kleur te verzamelen). Vervolgens weer terug naar Auckland om nog even te winkelen. Uiteindelijk met de bus naar de supermarkt. Daar bedachten we ons dat naar de film gaan veel leuker is. Wij naar de film. Enfin, na de film kregen we honger. De Kebab stamtent is dichterbij dan de supermarkt, een goede reden om Kebab te halen.
Enfin, 15 uur nadat we ons bed hadden verlaten, lagen we er weer in. We hebben nog nooit zo goed geslapen.
De getallen 6 en 27
Auckland, maandag 15 januari 2001
* Het getal 6 *
Afgelopen weekeinde passeerden ons eerste 6 maanden dat we uit Nederland zijn vertrokken.
Missen we Nederland? Niet echt. Voor ons gevoel reizen jullie met ons mee. Vele malen zeggen we tegen elkaar:" moet je kijken dat zou wat voor ... zijn." Of: " Nou, dat zou ... helemaal niet leuk vinden" Of:"Weet je nog toen we op tweede kerstdag met ... en ... en ...".
Kortom, op de een of andere manier komt iedereen wel een keertje ter sprake. Natuurlijk blijft het wel iets anders dan gewoon gezellig life met elkaar te leuteren of een hapje te eten, enz. Sommige van jullie zagen we vaker dan anderen. Soms wisselde dat ook afhankelijk van wat er allemaal in onze levens gebeurde. Het fysieke zien van mensen missen we, dingen delen. Maar op momenten dat we het missen beelden we ons in: Wat als we nu teruggingen? Even zou het fantastisch zijn, iedereen weer te zien en bij te praten. Maar daarna keert iedereen weer terug naar het eigen leven. Wij ook. Wel zo gezond. Sommige zien we weer vaker, andere minder. Bij alle herenigingen kunnen we ons wat voorstellen. Maar het beeld van ons eigen leven in Nederland, blijft vooralsnog leeg.
* Het getal 27 *
Afgelopen weekeinde is Esther 27 jaar geworden.
Feest- en verjaardagen zijn echt van die dagen die van die dagen worden door familie en vrienden om je heen. Kerst voelde redelijk leeg, dus we vreesden een beetje voor de verjaardag. Maar Jan had een verrassing. 's Ochtends nam hij Esther mee voor een stevige ochtenwandeling. Tegen de verwachting in scheen de zon de hele dag. We eindigden bij het Carlton hotel waar een uitgebreid ontbijtbuffet klaarstond. Pannekoeken, aardappelrosties, vele vruchtjes, vers vruchtensap, smakelijke croissanten. Kortom alles wat Esther lekker vindt op de vroege ochtend.
Halverwege het ontbijt werd er een bord geserveerd met daarop drie taartjes en een kaarsje. Het bord was gedecoreerd met in chocolade geschreven:"Happy Birthday Esther". Die dag kon gewoon niet meer stuk.
Vervolgens naar de dierentuin (gratis) waar we de giraffen hebben gevoerd. Aan het einde van de middag met de veerboot naar het strand in Devonport (Scheveningen van Auckland). Als diner spaghetti Bolognaise gegeten. Wat wil een mens nog meer?
Jan had trouwens besloten dat op zaterdag de southern atmosphere verjaardag zou worden gevierd en op zondag de Europese verjaardag.
Zondag hebben we eerst uitgeslapen want het weer leek tegen te zitten. Daarna ontbijten in een gezellig koffiecafe tegenover het zwembad. Vervolgens een duik genomen in het zwembad en even gezweet in de sauna. Om 12.30 uur werden we opgehaald door (onze enige in New Zealand) 2 vrienden. Elisabeth, een Oosterijkse en Doug, een Aussie. Op naar het strand waar de schitterende film "The Piano" is opgenomen. De zon was weer gaan schijnen, maar de westerlijke wind was flink. Het strand was geweldig: ruige zee, lang uitgestrekt donker zand, stoere duinen en aan weerszijde meters hoge rotsformaties. Voor het eerst sinds we hier zijn hebben we ons door de golven laten betoveren en heel wat lol in de zee gehad.
Op de terugweg in een klein restaurant Kebab gegeten. De eigenaar kwam 4 Turkisch Delight + kaarsje brengen en er is natuurlijk gezongen.
Enfin, een verjaardag om niet snel meer te vergeten.
-------->
Nog 2,5 week in Auckland. Het duurt dus niet lang meer voordat we onze rugzak weer oppakken en richting het zuid eiland gaan. JOEPIE
Tijd om te gaan
Auckland, 30 januari 2001
Overmorgen (donderdag 1 februari 2001) vertrekken we uit Auckland voor een reis van 4 maanden.
Aan de ene kant zijn we blij, aan de andere kant voelen we het ook wel in onze botten om afscheid te moeten nemen.
We nemen bijvoorbeeld afscheid van 2 vrienden die we hier erbij hebben gekregen. De ganzen in het park, die we om de paar dagen voerden. De gezellige supermarkt en shoppingmall. Onze vaste Kebab tent (de bestelling hoefden we al niet meer te geven). Het zwembad, de sportschool en de sauna.
Kortom, je merkt dat je je toch hecht aan mensen en bepaalde kleine simpele dingen.
We laten ook gelukkig dingen achter die we liever kwijt zijn:
- het kleine benauwde hok waarin we leefden
- de trampoline (lees slaapmatras)
- herrie van de dronkenlappen
- vieze vliegen in de keuken
- onze weekend diensten. We zijn het er roerend over eens dat we niet geschikt zijn om een hostel te runnen. We hebben in de afgelopen 5 maanden niet kunnen relaxen voor wat betreft mensen die niet of te laat betalen, te laat uitchecken, niet op komen dagen, een rotzooi maken en niet opruimen, denken dat ze de koning zijn etc. Enfin, als we later al iets met gasten doen, zijn het of bajesklanten (vooral discipline hanteren) of we openen een hele dure Bed & Breakfast.
We kunnen niet wachten totdat we weer in onze tent liggen. Ver van de bewoonde wereld, met eigen SCHOON bestek, de buitentent open zodat we naar de sterren kunnen kijken en de FRISSE lucht binnen kan komen.
Wat gaan we precies doen?
We gaan eerst 3 maanden naar het Zuid-eiland van Nieuw Zeeland. In eerste instantie zullen we rondreizen in het noordelijk gedeelte en vervolgens langs de westkust naar beneden.
Uiteindelijk vliegen we op 4 mei naar Australie. We zullen landen in Brisbane. In Brisbane en omgeving vertoeven we tot 22 mei. Op 22 mei vliegen we door naar Cairns (noord-oost Australia).
In Cairns (of Darwin) gaan we weer op zoek naar werk voor een aantal maanden. Ons budget zal het nodig hebben.
Het afgelopen weekeinde hebben we voor het laatst in het hostel gewerkt. We zijn ook begonnen met het inpakken. Pfffffff, wat een verzameling hebben we weer opgebouwd. We hebben naar Nederland een doos a 10 KILO verzonden, met boeken, kleding en CD's. We zijn ook bezig met een (nog groter) pakket te verzenden naar Australia met daarin onze werk kostuums en schoenen etc.
Gisteren was het een Public Holiday (lees: niet werken maar wel doorbetaald krijgen).'s Ochtends voor de laatste maal de ganzen gevoerd (snif, snif) op weg naar het Auckland War&Memorial Museum. Een erg leuk museum. Vervolgens naar het Imax theater waar we de film: Mysteries of Egypt gezien hebben. Jan wilde ook graag naar de 3D film: Aliens. Enfin, van de ene rollercoaster in de andere. De jaren gaan tellen, want zelfs Esther kwam misselijk de zaal uit.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Willeke en Bert (Nederlanders). Willeke is een vriendin van een collega van Esther. Esther heeft een keer met haar gebabbeld en de volgende dag werden we uitgenodigd voor een etentje.
Morgenavond hebben we een afscheidsetentje met de 2 vrienden Doug en Elisabeth. We werken allebei nog overdag.
Donderdag staan we rond 9 uur op. Pakken de laatste spullen in. Vervolgens lopen we de heuvel af naar het postkantoor, met loodzware doos. We posten de doos en gaan dan nog voor de laatste keer baderen in het zwembad. Aan het einde van de middag lopen we de heuvel weer op, halen onze rugzakken op en we lopen weer de heuvel af. Voor de laaste keer bij onze favourite Kebab tent eten. Daarna nemen we de bus naar het treinstation rond een uurtje of 6.
Onze trein vertrekt om 20:00 uur.
De volgende dag komen we aan in Wellington waar we direct de veerboot nemen naar het zuid eiland. Na de overtocht staat het busje te wachten in Picton wat ons naar het hostel brengt.
De volgende dag nemen we de postboot naar een vogelnatuurreservaat waar we eerst een weekje gaan kamperen.
Ganzen, pauwen, paarden
Arapawa Island, vrijdag 9 februari 2001
Kia Ora (of te wel: Welkom en hallo in de Maori taal)
Een week geleden zijn we uit Auckland vertrokken. De trein begon met een half uur vertraging, maar verliep voor de rest voorspoedig. De volgende dag kwamen we in Wellington aan waar we de veerboot naar het zuid eiland hebben genomen. Het was een vaartocht van 3 uur en Esther heeft onderweg zelfs een dolfijn gezien.
In Picton zijn we een nachtje in het hostel The Villa gebleven en de volgende dag hebben we de postboot naar het Arapawa eiland genomen. We werden in de juiste baai afgezet en opgewacht door de camping eigenaar en zijn hond en zoontje. Het bleek dat we de enigste gasten op het moment waren, dus we konden gaan staan waar we maar wilden. We kozen om direct naast de zee te gaan staan. In de eerste nacht waaide onze tent bijna de zee in, zo hard waaide de wind. In de ochtend ging de wind liggen en we bereidden ons voor voor een lekker ontbijtje. Daar dachten een aantal wilde paarden hetzelfde over. In het begin was het nog wel grappig zo het wild van dichtbij. Maar ze waren wat opdringerig dus na een tijdje ging de lol er wel af. Gelukkig kwam het zoontje ons te hulp met zijn zwaard om de paarden te verjagen.
De volgende ochtend hadden we geen paardenoverlast meer, maar kregen we een paar andere heren op bezoek: 4 ganzen (zouden we ze aantrekken?). Om de lang verhaal kort te maken. De ganzen komen opdraven zodra we onze tent openritsen en volgen ons de hele dag de camping rond.
Het weertje is schitterend: de gehele dag zon en er staat een verkoelend windje. 's Nachts af en toe een buitje, maar dat verdwijnt keurig netjes weer zodra de zon opkomt.
Dagactiviteiten: weinig tot niets. Zo hebben wij afgelopen maandag een grote wandeling gemaakt en eergisteren zijn we naar de ouders van de campingeigenaar gelopen. De ouders wonen een baai verderop en onderhouden een Wildlife sanctuary van geiten en varkens uit de tijd van Captain Cook. We werden hartelijk ontvangen met koekies en echte Coca Cola. Voor de rest zitten we in de zon, eten om 13:00 uur een soepie en roeien we wat in de baai. Je moet de dagen toch weten te vullen.
Voor dit paradijs betalen we slechts 10 gulden per nacht. In eerste instantie zouden we afgelopen woensdag terug gaan naar Picton. Gelukkig dat we dat niet gedaan hebben, want op woensdag brak er een grote brand in de heuvels rondom Picton uit.
Momenteel zijn ze nog aan het blussen, maar de situatie is onder controle. Onze plannen voor de komende dagen. Zaterdag nemen we in het middag uur de postboot naar Picton. Daar verblijven we dan weer een nacht in het hostel The Villa. De volgende dag is ons plan om met de bus naar het Abel Tasman nationaal park te rijden. Het is onze oprechte bedoeling om daar de Abel Tasman track te gaan lopen van 51 kilometer lang. Of we dat ook halen, dat kunnen julllie lezen in onze volgende e-mail. We stellen de verwachting niet al te hoog, omdat we onze eigen rugzakken a 20 kilo zelf moeten dragen.
Zandvliegen en Abel Tasman
Picton, 22 februari 2001
Eergisteren zijn we terug gekomen uit het Abel Tasman park. Maar eerst moet ons iets van het hart: namelijk DE ZANDVLIEGEN.
De kenners beginnen waarschijnlijk hun voeten direct te krabben, maar voor de gelukkigen die zandvliegen nog niet zijn tegengekomen, volgt hier een korte uitleg:
* ze zijn ongeveer net zo groot als fruitvliegjes
* een beet van een zandvliegje is pijnlijk
* het blijkt dat alleen de vrouwelijke zandvliegjes bijten (wat was Jan vereerd!!)
* eenmaal gebeten ontstaat er een jeuk die niet te omschrijven is, zo ben je bezig met krabben
Kortom, een en al ellende. Enfin, wat is dus de relatie tussen Abel Tasman en zandvliegjes?
Het hele nationale park zit er vol mee !!!
AAAAHHHHHHH, en ... (euhhhh) wij wisten dat niet!!!
Gevolg: onze benen verdienen op dit moment niet bepaald de schoonheidsprijs.
Goed, het park.
Nadat we besloten hadden om de track te gaan lopen, hebben we de eerste dag gesmokkeld. Onze bagage hebben we laten verschepen naar de eerste stop van 11,5 kilometer. Des al niet te min leek het wel het driedubbele, aangezien het bergje op, bergje af is op paadjes langs diepe ravijnen.
Om toch een echt trackers gevoel te krijgen besloten we de rest van de track met bepakking te lopen. Het is ons meegevallen, alhoewel Esther soms het eind van de berg niet meer zag zitten (dat klopt: want Jan liep voorop).
Omdat we er een week vooruit hadden getrokken, moesten we al ons voedsel meenemen. We een week lang op astronauten voedsel geleefd, pfff 2 kilo afgevallen. De 2 kilo's hebben we er daarna snel weer aangegeten, omdat we een sterke behoefte hadden aan menselijke koekies.
Wat zagen we onderweg? Vooral veel wandelaars. Sommige binken liepen de track zelfs op blote voeten + rugzak. Phoe, phoe echte kerels. Voor de rest veel rotsen op het pad. Want je moest je ogen er goed bijhouden anders lig je al gauw met bepakking en al een paar palmbomen lager. Tijdens de (VELE) pauzes hadden we uitzicht over tropische baaien met basterdsuiker gekleurd zand. Mmmmm, wat droomden we daarvan.
Eenmaal op de bestemming aangekomen, wilden we natuurlijk direct van dat tropische strand gaan genieten. Dat hebben ook gedaan: nog geen 15 minuten !!! Want: AAAAHHHHHHH ZANDVLIEGEN en dat tropisch gekleurde water had zeker geen tropisch temperatuurtje. Erg jammer.
Onze conclusie: de Abel Tasman is een absolute aanrader, met zandvliegen verweersmeersel en een wetsuit voor de tropische wateren.
Vandaag zijn we wederom aangekomen in Picton, na 4 uur misselijk rijden in de bus (bochtje links, bochtje rechts).
Morgen gaan we dan eindelijk naar het beloofde Paradijs LAZY FISH, waar Jan aanstaande zaterdag zijn verjaardag zal vieren.
Een eventuele verjaardagswens kan worden gegeven door 00 64 (0)3 579 90 49 te bellen (via de receptie) of naar ons prive nummer: 00 64 021 1367820. Alhoewel ons prive nummer op het eiland zeer waarschijnlijk niet zal werken.
Na Lazy Fish gaan we onze weg vervolgen naar Nelson waar we een nachtje in een YHA zullen verblijven om vervolgens de volgende dag de bus te nemen naar de glaciers aan de westkust.
Wederom bedankt voor alle persoonlijke reacties tot nu toe.
We zijn trouwens ook benieuwd hoe vaak er op de website gemiddeld gekeken wordt.
|
Als verrassing heeft de bruidegom zijn bruid meegenomen naar Parijs de volgende dag. 
Voor de tent. Onze tent rook zuur van een mengelmoes van mensengeuren, verotte aarde, regendruppels, doodgetrapte regenslakken. Kortom we waren het aardig zat op een zonnige dag in Kosice (fantastische stad trouwens). We zijn gegaan voor een Coleman-tent. Een snoepje van 5,4 kilogram. Ja, ja jullie lezen het goed: niet echt een licht dingetje. Maar berengezellig. Je kunt je uitrekken zonder het tentdoek te raken en Jan kan zowaar rechtop zitten. Er zitten leuke vakjes in. Laten we nu maar hopen dat het gigantisch gaat regenen.